کافی‌شاپ؛ کانون آسیب‌های خزنده فرهنگی

از عکس‌های رنگین اینستاگرامی تا جدایی‌های تلخ؛

کافی‌شاپ؛ کانون آسیب‌های خزنده فرهنگی

پشت ویترین دودی کافه‌ها، چه قصه‌ها که نمی‌گذرد؛ از عکس‌های رنگین اینستاگرامی تا جدایی‌های تلخ، از خلوت‌های آرامش‌بخش تا خلوت‌های بی‌قرار.

به گزارش اختصاصی گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «راوی خبر»؛ راحله یوسفی خبرنگار و فعال رسانه طی یادداشتی نوشت: دیگر روزگاری که کافی‌شاپ‌ها تنها مکانی برای نوشیدن یک فنجان قهوه بودند، به سر آمده است. امروز، این فضاها به زیست‌گاهی اجتماعی، فرهنگی و حتی روانی برای نسل جوان تبدیل شده‌اند؛ جایی که زندگی در آن جریان دارد، هویت‌ها ساخته می‌شوند و قصه‌ها نوشته می‌گردند.

در یک سوی این فضای دوگانه، کافی‌شاپ پناهگاهی امن است؛ پناهگاهی با نورهای ملایم، موسیقی آرام و عطر دل‌انگیز قهوه که برای ساعتی، بار دغدغه‌ها را از شانه‌های خسته برمی‌دارد. اینجا، برای بسیاری، خلوتگاهی است برای اندیشیدن یا گفتگویی صمیمانه.

اما در سوی دیگر، صحنه‌ای است برای نمایش. نمایشی تمام‌عیار از «منی» که می‌خواهد دیده شود. زندگی در این بخش، نه در لحظه، که در قاب دوربین و در فضای مجازی معنا می‌یابد. هر لیوان قهوه، پیش از آن که نوشیده شود، باید به تصویر کشیده شود و هر لحظه، پیش از آن که lived شود، باید استوری گردد. اینجاست که کافی‌شاپ از یک پاتوق ساده، به کارگاه هویت‌سازی نسل دیجیتال بدل می‌شود.

اما این نمایش، بی‌هزینه نیست.

کافی‌شاپ‌های امروز، بی‌آنکه صدایی داشته باشند، به کانونی برای آسیب‌های خزنده فرهنگی تبدیل شده‌اند. سبک زندگی ای که در سایه آنها ترویج می‌شود، اغلب بر پایه «لذت‌گرایی لحظه‌ای» و «مصرف‌گرایی نمایشی» استوار است. این فضاها گاه به افزایش «اضطراب اجتماعی»، ترویج روابط عاطفی غیرمسئولانه و فاصله‌گیری هرچه بیشتر از کانون گرم خانواده دامن می‌زنند.

در پشت همان شیشه‌های دودی و نورهای کم‌فروغ، گاه صحنه‌هایی رقم می‌خورد که با ارزش‌های اصیل جامعه در تضاد است؛ خلوت‌های نامتعارفی که روابطی ناسالم را در پسِ ظاهری لوکس و مدرن پنهان می‌کنند.

حال این پرسش جدی باقی می‌ماند؛ آیا کافی‌شاپ‌ها، به عنوان یکی از کانون‌های مهم اجتماعی عصر حاضر، آن‌گونه که باید مورد توجه، نظارت و آسیب‌شناسی دقیق قرار گرفته‌اند؟ یا می‌گذاریم این فضاها، بی‌آنکه نقش واقعی خود را بیابند، به محفلی برای تعارض و انحراف تبدیل شوند؟

این دیگر نه یک هشدار، که یک ضرورت است.

انتهای خبر/