به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «راوی خبر»؛ جانباز روشن‌دل «حامد نورمحمدی» بیان کرد: «من در عملیات پاکسازی با انفجار مین، همه دنیایم پاکسازی و سفید سفید شد. دست‌ها و چشم‌هایم را از دست دادم. از آن لحظه دست از دنیا کشیدم و چشم را بر روی آن بستم. چشم‌دل باز کردم و تا حالا با آن چیزهایی می‌بینم که دیگران نمی‌بینند.

حامد نورمحمدی سال ۱۳۵۱ در طالقان به‌دنیا آمد. او در سایه تربیت پدر و مادر قد می‌کشد و روزی که چشم می‌گشاید طبیعت طالقان را می‌بیند و در زیبایی آنجا در میان در خانواده پرجمعیتش یعنی ۵ تا خواهر و برادر دیگر به بالندگی می‌رسد. وی بعد از جنگ تحمیلی حین پاکسازی مناطق جنگی از مین‌های کاشته شده توسط دشمن بعثی دو دست و دو چشم خود را از دست می‌دهد و به درجه جانبازی می‌رسد.

این جانباز روشن‌دل با بیان اینکه به اقتضای سنش از جاماندگان دوران دفاع مقدس است، اظهار کرد: زمانی که جنگ شروع شد سنم کم بود و در بسیج فعالیت داشتم. آخرهای جنگ که بزرگتر شده بودم می‌خواستم به جبهه بروم که خانواده‌ام گفتند باید برادرت برگردد بعد تو بروی. خلاصه قسمت من نشد و سال ۶۸ قطعنامه امضا شد و صلح شد.»

حامد نورمحمدی نحوه جانبازی‌اش را اینگونه عنوان کرد: «سال ۶۹ برای خدمت سربازی اعزام شدم، آموزشی در سمنان بودم، آن زمان سربازها یک سال منطقه آرام خدمت می‌کردند و یک سال جنگی، که من یک سال آرام را در ساری بودم بعد از آن سال ۷۰ به کردستان اعزام شدم. محل خدمتم در پایگاه دیوان دره که معروف به پایگاه عملیاتی میرشکاری است بود.

وی در ادامه گفت: سال ۷۱ ما ماموریتی داشتیم برای پایگاهی که برای ارتش بود که مقابل پایگاه دکل مخابرات بود. باید پایگاه را که سقوط کرده بود پاکسازی می‌کردیم. چند بار با یکی از دوستان رفتیم این اتفاق دوم اردیبهشت سال ۷۱ افتاد. ۴ مین بود که ما داشتیم خنثی می‌کردیم که یکی از این مین‌ها در حین عملیات خنثی‌سازی در دستم منفجر شد چون TNT هم بود در اثر انفجار مین، صورتم سوخت و با ضربه شدیدی که وارد شده بود و آتش هم بود، چشم سمت راستم تخلیه شد. از طرفی ما بالای کوه بودیم و برف هم در منطقه کردستان دیر آب می‌شود، ماشین نتوانسته بود به کمکمان بیاید که بعد از چند ساعت هلی‌کوپتر از سنندج آمد.»

مهدی آهنگری _ راوی خبر

انتهای خبر/