به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «راوی خبر»؛ نیره امانی مدرس دانشگاه و پژوهشگر فلسفه اخلاق طی یادداشتی اختصاصی نوشت: در میانه شبی که صدای آژیرها، موشک‌ها و اضطراب مردم بی‌گناه، سکوت هزارساله تمدن را شکست، تاریخ بار دیگر برگی نو ورق زد. حمله نظامی اسرائیل به خاک ایران، نه فقط یک درگیری نظامی، بلکه لحظه‌ای نمادین از نبرد میان دو جهان‌بینی است: جهانی که قدرت را غایت می‌پندارد و جهانی که معنا، عدالت و ایستادگی را در دل خود حمل می‌کند.

جنگ امروز، تداوم زخم‌های کهنه است

هیچ درگیری بزرگی بدون پیش‌زمینه‌های تمدنی آغاز نمی‌شود. آنچه امروز در آسمان ایران می‌گذرد، دنباله بی منطقی سیاست‌های چندده‌ساله اشغال، تحریم، بی‌عدالتی، و تحقیر است. آنچه اسرائیل انجام داده، نه یک پاسخ دفاعی، بلکه تلاشی برای تحمیل اراده‌ای است که در فلسطین آغاز شد، در لبنان ادامه یافت و اکنون تلاش می‌کند با ترور، جنگ و تهدیدهای اتمی و سایبری، ایران را نیز وادار به تسلیم کند.

اما ایران، نه یک پایگاه نظامی، بلکه حامل حافظه‌ای تاریخی‌ست؛ حافظه‌ای از مقاومت در برابر مغول، استعمار، دیکتاتوری، و اکنون صهیونیسم جهانی.

 نسبت پیروزی با عقلانیت تمدنی

پیروزی در قرن بیست‌و‌یکم، صرفاً به‌معنای تسلط موشک‌های دقیق نیست.(که ایران در این هم یک سر و گردن بالاتر است) پیروزی، امروز در گرو ترکیبی از عقل راهبردی، معنا، و انسجام ملی است. اسرائیل ممکن است تأسیسات هسته‌ای ایران را به صورت محدود آسیب بزند، اما نمی‌تواند آن چیزی را بمباران کند که در ذهن و قلب مردم ایران ساخته شده است: وطن پرستی، حس کرامت، مظلوم‌نوازی، و ایمان به آینده.
جنگی که صرفاً بر قدرت نظامی بنا شود، دیر یا زود در باتلاق مشروعیت، فرو خواهد رفت.

درسی از تاریخ: هیچ اشغالگری جاودانه نمانده است

از امپراطوری رم تا ناپلئون، از استعمار بریتانیا تا آپارتاید آفریقای جنوبی، همه‌چیز یک حقیقت را فریاد می‌زند: ظلم، ولو با ابزار پیچیده و پوشش رسانه‌ای، فرجامی ندارد. اسرائیل، که از حافظه تاریخی درس نگرفته، نه‌تنها در دل جهان اسلام، بلکه در وجدان جهانی نیز مشروعیتش را از دست داده است.

راه آینده: مقاومت عقلانی، نه واکنش احساسی

ایران برای پیروزی، باید نه صرفاً بر پاسخ سریع، بلکه بر بازدارندگی هوشمند، روایت‌سازی اخلاقی، اتحاد منطقه‌ای، و دیپلماسی چندلایه منطقه ای متمرکز شود. همان‌طور که قرآن فرموده است:

كَم مِّن فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِیرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ (سوره بقره، آیه ۲۴۹): ایران، اگر مثل همیشه به عقلانیت وفادار بماند، اگر همبستگی اجتماعی‌اش را حفظ کند، اگر از خطاهای راهبردی بیاموزد، می‌تواند نه فقط از این بحران بگذرد، بلکه به الگویی برای «مقاومت تمدنی در عصر پساحقیقت» تبدیل شود.

 پایان کلام: صلح پایدار، از عدالت می‌گذرد

ما صلح را می‌خواهیم، اما نه صلحی تحمیلی که بر شانه‌های کودکان یتیم و سرزمین‌های سوخته استوار شده باشد. صلحی که از عدالت نیاید، تنها آتش زیر خاکستر است.

این‌جا سرزمین ماست. این‌جا خاک کسانی‌ست که برای آزادی، نه‌تنها جان، که معنا داده‌اند. و آینده، متعلق به کسانی‌ست که از حقیقت دفاع می‌کنند، حتی اگر موقتاً در رنج باشند.

انتهای خبر/