قرآن در زندگی؛
سوره بقره؛ آیه ۱۲۰ تا ۱۲۶
وَلَنْ تَرْضَى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِي جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ ﴿۱۲۰﴾
یهود و نصاری هرگز از تو راضی نمی‌شوند تا آنکه از آیینشان پیروی کنی. بگو: مسلماً هدایت خدا فقط هدایت (واقعی) است. و اگر پس از دانشی که (چون قرآن) برایت آمده از هوا و هوس‌های آنان پیروی کنی، از سوی خدا هیچ سرپرست و یاوری برای تو نخواهد بود.
الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَنْ يَكْفُرْ بِهِ فَأُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۱۲۱﴾
کسانی که کتاب آسمانی به آنان عطا کرده‌ایم، آن را به طوری که شایسته آن است قرائت می‌کنند (و آن قرائت نمودن با تدبر و به قصد عمل است) اهل ایمان به آن (کتاب) هستند و کسانی که به آن کفر می ورزند فقط آنان زیانکارند.
يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۱۲۲﴾
ای بنی‌اسرائیل! نعمت‌های مرا که به شما عطا کردم و اینکه شما را بر جهانیان (زمان خودتان) برتری دادم، یاد کنید.
وَاتَّقُوا يَوْمًا لَا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئًا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا تَنْفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ ﴿۱۲۳﴾
و از روزی پروا کنید که نه کسی از کسی عذابی را دفع می‌کند، و نه از کسی (در برابر گناهانش) فدیه و عوضی می‌گیرند، و نه کسی را شفاعتی سود دهد، و نه (برای رهایی از آتش دوزخ) یاری می‌شوند.
وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ ﴿۱۲۴﴾
و یاد کنید هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری (دشوار و سخت) آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش (به خاطر شایستگی ولیاقت او) فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم (نیز پیشوایانی برگزین). (پروردگار) فرمود: پیمان من (که امامت و پیشوایی است) به ستمکاران نمی‌رسد.
وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ ﴿۱۲۵﴾
و (یاد کنید) هنگامی که ما این خانه (کعبه) را برای همه مردم محل گردهمایی و جای امن وامان قرار دادیم، و (فرمان دادیم:) از مقام ابراهیم جایگاهی برای نماز انتخاب کنید. و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه ام را برای طواف کنندگان و اعتکاف کنندگان و رکوع کنندگان وسجده گذاران (از هر آلودگی ظاهری و باطنی) پاکیزه کنید.
وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ قَالَ وَمَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ ﴿۱۲۶﴾
و (یاد کنید) آن گاه که ابراهیم گفت: پروردگارا! این (مکان) را شهری امن قرار ده و اهلش را آنان که به خدا و روز قیامت ایمان آورده‌اند از هر نوع میوه و محصول روزی بخش.خدا فرمود: (دعایت را درباره مؤمنان اجابت کردم، ولی) هر که کفر ورزد بهره اندکی به او خواهم داد، سپس او را به عذاب آتش می‌کشانم و آن بد بازگشت گاهی است.
پیام‌ها:
۱. دشمن، به كم راضى نيست. فقط با سقوط كامل و محو مكتب و متلاشى شدن اهداف شما راضى مىشود.
۲. رابطه با اهل كتاب نبايد به قيمت صرف نظر كردن از اصول تمام شود. جذب ديگران آرى، ولى عقب‌نشينى از اصول هرگز.
۳. پيروى از تمايلات و هوس‌هاى مردم، منجر به قطع الطاف الهى مىشود. يا لطف خدا، يا هوس‌هاى مردم. «ما لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا نَصِيرٍ»
۴. حق تلاوت، در تلاوت با صوت زيبا و رعايت نكات تجويد خلاصه نمى‌شود، بلكه ايمان و عمل نيز لازم است. «يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ»
۵. پيامبران نيز مورد آزمايش الهى قرار مى گيرند. «وَ إِذِ ابْتَلى إِبْراهِيمَ»
۶. براى منصوب كردن افراد به مقامات، گزينش و آزمايش لازم است.
۷. پستها و مسئوليتها بايد تدريجا و پس از موفقيت در هر مرحله به افراد واگذار شود. «فَأَتَمَّهُنَّ»
۸. امامت، مقامى رفيع و از مناصب الهى است. امام بايد حتماً از طرف خداوند منصوب شود. «إِنِّي جاعِلُكَ»
۹. انبيا علاوه بر ارشاد و هدايت، به نيازهاى مادى مردم همانند امنيت و معيشت نيز توجه داشته و براى آن تلاش و دعا مىكنند. «رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً»
۱۰. بهرهمندى از نعمتها، زمانى لذيذ و گوارا است كه در فضاى امن، آرام و بىاضطراب باشد. «آمِناً وَ ارْزُقْ»
۱۱. در دعا، ديگران را فراموش نكنيم. به جاى «وَ ارْزُقْنا» فرمود: «وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ»
۱۲. سنت الهى آن است كه به همه مردم اعم از مسلمان و كافر، رزق دهد و اين سنت حتّى با دعاى ابراهيم (عليه السلام) خدشه بردار نيست. «وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ»
۱۳. بهرهمندى در دنيا، نشانه لطف خداوند به انسان نيست. «وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ»
۱۴. در كمك رسانى به همنوع، كارى به مكتب او نداشته باشيد. «وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ»
۱۵. كاميابىهاى مادى هر قدر باشد، نسبت به نعمتهاى آخرت اندك است. «قَلِيلًا»
انتهای خبر/