به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «راوی خبر»؛ وقتی صدای زنجیرها در کوچه‌های دلم پیچید، تاسوعا آمد، و با خود عطر وفا و شجاعت آورد؛ روزی که یاد آور فداکاری بزرگ‌ترین پهلوان تاریخ، حضرت ابوالفضل العباس (ع) است؛ آن سرداری که سایه‌اش بر عاشورای کربلا هنوز بر دل‌های ما سنگینی می‌کند. تاسوعا، روزی است که جان در مسیر عشق حسین (ع) فدا می‌شود، روزی که معنای واقعی «برادری» را در کویر خشک کربلا به تصویر کشید.

حضرت ابوالفضل (ع)، آن مرد بی‌همتا، نماد عشق بی‌کران و وفاداری مطلق است. مردی که در روزگار ظلم و ستم، با دلی از آتش عشق حسین (ع) شعله‌ور، در مقابل لشکر ظلم ایستاد و نشان داد که وفا، شجاعت، و گذشت مرز زمان و مکان را می‌شکند. او تنها برادری نبود؛ قهرمانی بود که دست تشنه‌اش را در میان موج‌های کینه و خصومت، به سوی آب برد تا عشق را به یاران امام برساند.

تاسوعا، روزی است که در دل آن صدای نیزه‌ها و شمشیرها در گوش جان می‌پیچد و چشمان عاشقان را بارانی می‌کند. روزی است که حضرت عباس (ع) با پرچم بر دوش، همچون کوهی استوار، مقابل گرداب لشکر دشمن ایستاد؛ پرچمی که نه تنها نماد سپاه حسین (ع) بود، بلکه نشان صداقت و رشادت انسانی بود که از هر چیز جز عشق به خدا و برادرش جدا نمی‌شد.

در آن روز گرم و خشک، وقتی تشنگی و عطش جان‌ها را می‌سوزاند، ابوالفضل (ع) برای آوردن آب به میدان رفت، نه برای خود، بلکه برای زندگی بخشیدن به قلب‌های تشنه‌ی خسته از جنگ و درد. دست‌های پرتوان او، وقتی در میان نهر فرات فرو رفت، فقط آب نیاورد؛ بلکه موجی از امید و جان تازه‌ای به یاران امام حسین (ع) داد. همان دستی که سپر برادری بود، نماد وفاداری و پشتوانه‌ای برای خستگان عشق شد.

تاسوعا روز تکرار یک معجزه است؛ معجزه‌ای که در دل تاریخ ماندگار شد، چون عبور شجاعت از مرزهای بشر. حضرت ابوالفضل (ع) در آن روز، به جای اسلحه‌ای مرگبار، دست‌های پر از مهر و وفا به دوش داشت؛ و این دست‌ها، به اندازه هزاران شمشیر، در دل دشمن لرزه افکند.

آری، تاسوعا روز یادآوری جان‌فشانی است، روزی که انسانیت به بلندای کوه‌های کربلا ایستاد و سر به آسمان کشید. روزی که حضرت عباس (ع) به ما آموخت چگونه در سخت‌ترین لحظات زندگی، پای عهد و پیمان بایستیم و نگذاریم عشق و وفا بر زمین بماند.

این روز، برای ما نه تنها یادآور رشادت‌های آن مرد دلیر است، بلکه فرصتی است برای تجدید عهد با ارزش‌هایی که در آن حادثه به ما سپرده شد؛ ارزش‌هایی همچون وفا، شجاعت، ایثار و عشق بی‌منت. در شب‌های تاسوعا، وقتی نوای نوحه‌ها در فضا طنین‌انداز می‌شود، صدای قلب‌های شکسته ما به گوش می‌رسد؛ قلب‌هایی که با یاد ابوالفضل (ع) دوباره زنده می‌شوند و پیمان می‌بندند که هرگز از راه حق و عدالت منحرف نشوند.

شاید همین است راز جاودانگی تاسوعا و حضرت عباس (ع)، که نه تنها در تاریخ، بلکه در دل هر انسان آزاده و دل‌شکسته‌ای جا خوش کرده است. او نماد انسانی است که تمام هستی‌اش را در راه ارزش‌های الهی گذاشت و با دست‌های تشنه‌اش، نام «وفا» را در دفتر جان‌ها ثبت کرد.

تاسوعا برای ما تنها یک روز سوگواری نیست؛ روزی است برای یادآوری آن لحظه‌های پر از اشک و خون، برای تجلیل از انسانی که به ما نشان داد چگونه در برابر ظلم بایستیم و چگونه عشق ورزیدن، به معنی واقعی کلمه است. حضرت ابوالفضل (ع) همان آموزگار بی‌کلامی است که دستش را به سوی آسمان بلند کرد و به همه ما آموخت که وفا، پایدارترین نیروی جهان است.

وقتی به چهره حضرت عباس (ع) نگاه می‌کنیم، بیش از همه، آن قدرت بی‌کران عشق را می‌بینیم؛ عشقی که توانست بر همه سختی‌ها غلبه کند و در نهایت، نه تنها تاریخ را تغییر داد، بلکه قلب‌ها را هم دگرگون ساخت. این همان عشقی است که هر سال در تاسوعا در دل‌ها زنده می‌شود، عشقی که هنوز هم شعله‌اش در دل‌ها می‌سوزد و مسیرمان را روشن می‌کند.

در نهایت، تاسوعا یادآور آن است که در دل تاریکی‌ها، همیشه نوری هست که راه را روشن می‌کند؛ نوری به نام عشق، ایثار و وفا. حضرت ابوالفضل (ع) آن نور است، ستاره‌ای که بر بلندای تاریخ می‌درخشد و راه را برای همه ما روشن می‌سازد.

انتهای خبر/