به گزارش خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «راوی خبر»؛ هوای سالن آیین اختتامیه جشنواره قرآن و عترت دانشگاه علوم پزشکی البرز، آمیخته با نور ایمان بود؛ نوری که نه از تابش پروژکتورها، بلکه از دل واژه‌های آسمانی قرآن سرچشمه می‌گرفت. در همین حال و هوا، لحظه‌ای رقم خورد که مرز میان فرهنگ اصیل دینی و تقلیدهای بی‌جان غربی را پررنگ‌تر از همیشه ترسیم کرد.

همه‌چیز با یک درخواست ساده اما عمیق آغاز شد؛ معاون دانشجویی و فرهنگی دانشگاه از حاضران خواست که به یاد شهدای مظلوم جنگ ۱۲ روزه بایستند و فاتحه‌ای قرائت کنند. نه دقیقه‌ای سکوت، نه کف زدن، نه نمادهای پوشالی و وارداتی؛ تنها یک لحظه ایستادن با ذکر، با لبانی که زمزمه «بسم‌الله الرحمن الرحیم» را به گوش ملکوت می‌رساندند.

در عصری که برخی، در تقلید از سبک‌های سکولار، احترام به درگذشتگان را در چند ثانیه سکوت بی‌روح خلاصه می‌کنند، این لحظه، تفاوتی بنیادین را به تصویر کشید: فرهنگ قرآنی ما، حتی در سوگ، زنده است؛ فعال است؛ ذکرگوست، نه خاموش. فاتحه‌ای که در آن سالن طنین انداخت، یادآور آن بود که شهیدان ما برای نام و نان نجنگیدند، که برای قرآن، برای اسلام، برای ارزش‌هایی ایستادند که از ازل تا ابد زنده‌اند.

 آنان برای صدای خدا در زمین جنگیدند، نه برای پژواک سرد سنگفرش سکوت. اینجا، در میانه مراسمی دانشگاهی، عهدی تازه با شهدا بسته شد؛ عهدی که نه با بیانیه و شعار، بلکه با لب‌های خاشع و دل‌های ذاکر، با آوای سوره حمد، بسته شد. این عهد، تجدید میثاق با حقیقتی است که احترام به شهید، با یاد خدا معنا دارد، نه با فراموشی و خاموشی.

 آری، آن لحظه کوتاه، شاید در چشم برخی تنها حرکتی نمادین بود؛ اما در باطن، رویدادی بزرگ بود: بازخوانی هویت فرهنگی ملتی که هنوز هم، زانو نمی‌زند؛ حتی برای احترام، تنها می‌ایستد، آن‌هم با ذکر.