به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «راوی خبر»؛ طالقان، دیاری در دل البرز، همواره به آب و هوای معتدل و سردش مشهور بوده است؛ سرزمینی که مردمانش در تمام طول سال، لباس‌هایی کامل و گرم بر تن دارند و تنها در چند روز نسبتا گرم بهار و تابستان، از لباس‌های سبک تابستانی بهره می‌جویند. 

زمستان‌های سخت این دیار، چهره مردمان قدیمی روستاها را با کلاه‌های پشمی، کاپشن‌های دستباف و جوراب‌های سنتی، و ساف‌های بلند، در برابر برف و سرما می‌آراید. کت و شلوار برای مردم عادی کمتر دیده می‌شد و بیشتر مختص کارمندان ادارات بود.

پوشش زنان طالقان، جلوه‌ای از میراث کهن ایران بود؛ بلوز کوتاه، شلوار، شلیته و جلیقه‌ای که با چارقد و چادر سفید یا شبانه تکمیل می‌شد، گویی روح نیاکان این خاک در هر لایه لباس حضور داشت و به امانت مانده بود. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که لباس‌های محلی طالقان، ادامه سنت‌های پنج قرن پیش ایرانیان است و بازتاب‌دهنده پیوندهای تاریخی با فرهنگ‌های بابلی و آشوری است. 

در سال‌های اخیر، تلاش‌هایی برای حفظ و احیای این پیوندهای فرهنگی صورت گرفته است تا نسل نو نیز با زیبایی و اصالت این لباس‌ها آشنا شود.

معماری روستای ناریان؛ خاطره‌ای از خانه‌های قدیمی

روستای ناریان، تصویری زنده از معماری سنتی طالقان را به نمایش می‌گذارد؛ خانه‌هایی خشتی و آجری با سقف‌های شیروانی، کوچه‌های باریک و بافتی کهن، یادآور سبک زندگی مردمان دیروز است. در فصل زمستان، سرمای سخت و برف، اهالی را وادار می‌کرد خانه‌ها را بازسازی و بهتر کنند، تغییری که روحیه مردم را هم تحت تأثیر قرار می‌داد، همان‌گونه که تجربه مشابهی در زادگاه نویسنده (سوئیس) مشاهده شده بود.

گویش مردم طالقان، که شاخه‌ای از زبان‌های ایرانی میانه است، همچنان در کوچه‌ها و خانه‌ها جاری بود. تنها روستای میناوند، به زبان ترکی سخن می‌گفت و سایر نقاط، لهجه‌ای مرکب از قزوینی و طبرستانی داشتند، بازتاب نزدیکی فرهنگی و جغرافیایی این دیار با همسایگانش. این تنوع زبانی و پوششی، تصویری است از پیوند عمیق مردم با تاریخ و طبیعت سخت و زیبا.

منبع:فارس

انتهای خبر/