شهید «مهدی رزهبان» در نامه‌اش چنین می‎نویسد:

بسم الله الرحمن الرحيم

به نام الله پاسدارحرمت خون شهيدان و با درود و سلام بی‌كران به امام زمان (عج) و نايب برحقش امام امت و امت امام.

با سلام به پدر و مادر عزيز و برادرانم اميدوارم كه سلامت و شاد باشيد و با سلام به دوستان و همسايگان.

الان كه من دارم نامه را می‌نويسم سر كلاس ارزيابی نشسته‌ايم و منتظر اين هستيم كه مربی سر كلاس بيايد. اکنون كلاس تمام شده و من دوباره شروع به نوشتن می‌كنم.

نمی‌دانم، چه در نامه بنويسم. هرچه فكر می‌كنم مطلب قابل توجهی ندارم. وقتی كه آدم می‌خواهد به مرخصی بيايد در راه مردمانی می‌بيند كه هميشه در حال گناه و معصيت هستند. منظور اين است كه پادگان مثل بهشت روی زمين می‌ماند و آدم وقی كه بيرون از پادگان می‌آيد مثل اينكه از جایی مانند باغ گل و گياه بيرون می‌آيد به محل خرابه و زباله‌دانی وارد می‌شود البته در محيط خانواده اين‌طور نيست فقط در مسير راه و با ديدن پانكی‌ها و بی‌حجاب‌ها اين مسئله پيش می‌آيد.

پدر و مادر، امكان دارد كه اين هفته هم كه می‌آيد مرخصی به ما ندهند و شما نبايد از اين مسئله ناراحت باشيد و بايد به‌ياد پدر و مادرانی باشيد كه مدت چند سال است كه از فرزندشان خبر نداشته باشند.

شما بايد فكر كنيد كه اصلاً فرزندی به نام مهدی نداشته‌ايد وقتی كه هركس در اين خط يعنی در خط انصار الحسين باشد، در آمدن از اين خط كاری است كه مرگ از آن راحت‌تر است. شما هميشه خوبی مرا می‌خواستيد.

می‌خواستيد كه در جامعه پيشرفت داشته باشم ولی بدانيد كه بالاترين و بهترين پيشرفت را در اين جا می‌توان كرد.
مطمئن باشيد كه من نه شهيد می‌شوم و نه زخمی و اسير چون هيچ‌كدام از اين لياقت‌ها و شايستگی‌ها را در خود نمی‌بينم.

ديگر عرضی ندارم و اميدوارم از دوری من ناراحت نباشيد و خوشحال باشيد كه من سعادت اين را دارم كه عضوی از سربازان امام باشم.

به اميد پيروزی رزمندگان اسلام و نابودی كافران در كل جهان.

الله اكبر خدايا، خدايا، تا انقلاب مهدي خميني را نگهدار

سرباز كوچك اسلام مهدي رزهبان نوزدهم مرداد ماه ۱۳۶۴

انتهای خبر/