همسر شهید فلاح پیشه در بیان خاطره‌ای از ایشان می‌گوید:

«اصغر همیشه به بچه‌ها توصیه می‌کرد درس بخوانند و برای تشویق آن‌ها به این کار، می‌گفت: من هم به حرفم عمل می‌کنم و به تحصیلاتم ادامه می‌دهم.

وقتی در دانشگاه قبول شد، فکر کردم دیگر پیش ما می‌ماند؛ اما اینطور نشد. چهل و پنج روز از بازگشت همسرم از کاظمین گذشته بود که به دانشگاه می‌رفت. یک روز در دی ماه آمد و گفت: بچه‌ها می‌خواهند به سوریه بروند. من پنج‌شنبه و جمعه می‌روم پادگان تا کنارشان باشم.

همسرم رفت و بعدازظهر ساعت ۴ برگشت. پرسیدم: مگر قرار نبود شب در پادگان بمانی؟ گفت: به من گفته‌اند پاسپورتت را بیاور.

گویا یکی از همکارانش او را به عنوان نیروی خبره مخابراتی برای اعزام به سوریه معرفی کرده بود و این پیشنهاد مورد استقبال قرار گرفته بود.

سالگرد فوت مادر همسرم بود و من از او خواستم برای این مراسم بماند و بعد برود، اما گفت: می‌روم و ده روزه برمی‌گردم. خلاصه پنج‌شنبه پاسپورتش را تحویل داد و گفت یکشنبه اعزام می‌شود.

دختر کوچکم گفت: بابا خدا پشت و پناهت، فقط آن جلوها نرو. اما دختر بزرگم بی‌تابی و گریه می‌کرد و می‌گفت: حس خوبی ندارم، نرو. همسرم گفت: ده روزه می‌روم و نمی‌مانم.

من هم که به رفتن و برگشتن او عادت کرده بودم، فقط به خاطر نبودنش در سالگرد مراسم مادرش ناراضی بودم. یکشنبه رسید، ساکش را بست و رفت… و دیگر بازنگشت.»

انتهای خبر/