قرآن در زندگی؛

سوره مائده؛ آیات ۱۱۱ تا ۱۲۰

حكومت آسمان‌ها و زمين و آنچه در آن‌ها است از آن خدا است و او بر هر چيزی توانا است.

وَإِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوَارِيِّينَ أَنْ آمِنُوا بِي وَبِرَسُولِي قَالُوا آمَنَّا وَاشْهَدْ بِأَنَّنَا مُسْلِمُونَ ﴿۱۱۱﴾

و بياد آور زمانی را كه به حواريون وحی فرستادم كه به من و فرستاده من ايمان بياوريد، آنها گفتند ايمان آورديم و گواه باش كه ما مسلمانيم. (۱۱۱)

 إِذْ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ أَنْ يُنَزِّلَ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ قَالَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۱۲﴾

در آن هنگام كه حواريون گفتند: ای عيسی بن مريم آيا پروردگار تو ميتواند مائده‏‌ای از آسمان نازل كند؟ او (در پاسخ) گفت از خدا بپرهيزيد اگر با ايمان هستيد! (۱۱۲)

 قَالُوا نُرِيدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْهَا وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَنَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنَا وَنَكُونَ عَلَيْهَا مِنَ الشَّاهِدِينَ ﴿۱۱۳﴾

گفتند (ما نظر سوئی نداريم) می‌خواهيم از آن بخوريم و دلهای ما (به رسالت تو) مطمئن گردد و بدانيم به ما راست گفته‏‌ای و بر آن گواه باشيم. (۱۱۳)

 قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لِأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآيَةً مِنْكَ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ ﴿۱۱۴﴾

عيسی عرض كرد: خداوندا، پروردگارا! مائده‏‌ای از آسمان بر ما بفرست تا عيدی. برای اول و آخر ما باشد و نشانه‏‌ای از تو، و به ما روزی ده، تو بهترين روزی دهندگانی. (۱۱۴)

 قَالَ اللَّهُ إِنِّي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِينَ ﴿۱۱۵﴾

خداوند (دعای او را مستجاب كرد و) گفت من آنرا بر شما نازل ميكنم ولی هر كس از شما بعد از آن كافر گردد (و راه انكار پويد) او را چنان مجازاتی ميكنم كه احدی از جهانيان را نكرده باشم! (۱۱۵) 

وَإِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ أَأَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَأُمِّيَ إِلَهَيْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِي بِحَقٍّ إِنْ كُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَلَا أَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِكَ إِنَّكَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ ﴿۱۱۶﴾

به يادآور زمانی را كه خداوند به عيسی‌بن‌مريم می‌‏گويد: آيا تو به مردم گفتی كه من و مادرم را دو معبود، غير از خدا، انتخاب كنيد؟ او می‌گويد: منزهی تو، من حق ندارم آنچه را كه شايسته من نيست بگويم، اگر چنين سخنی‌ را گفته باشم تو مي‏دانی، تو از آنچه در روح و جان من است آگاهی و من از آنچه در ذات (پاك) تو است آگاه نيستم، زيرا تو با خبر از تمام اسرار و پنهانی‌ها هستی. (۱۱۶)

 مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِي بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَا دُمْتُ فِيهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِي كُنْتَ أَنْتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ وَأَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿۱۱۷﴾

من به آنها چيزی جز آنچه مرا مامور به آن ساختی نگفتم، به آنها گفتم: خداوندی را بپرستيد كه پروردگار من و پروردگار شما است، و تا آن زمان كه ميان آنها بودم مراقب و گواه آنان بودم، و هنگامی كه مرا از ميانشان برگرفتی تو خود مراقب آنها بودی، و تو گواه بر هر چيز هستی. (۱۱۷) 

إِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ وَإِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۱۱۸﴾

(با اين حال) اگر آنها را مجازات كنی بندگان تواند (و قادر به فرار از مجازات نيستند) و اگر آنها را ببخشی توانا و حكيمی (نه مجازات تو نشانه عدم حكمت و نه بخشش تو نشانه ضعف است). (۱۱۸)

 قَالَ اللَّهُ هَذَا يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿۱۱۹﴾

خداوند مي‏‌گويد: امروز روزی است كه راستی راستگويان به آنها سود می‌بخشد، برای آنها باغهائی از بهشت است كه آب از زير (درختان) آن جريان دارد و جاودانه و برای هميشه در آن می‌مانند، خداوند از آنها خشنود و آنها از او خشنود خواهند بود و اين رستگاری بزرگی است. (۱۱۹)

 لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا فِيهِنَّ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱۲۰﴾

حكومت آسمان‌ها و زمين و آنچه در آن‌ها است از آن خدا است و او بر هر چيزی توانا است. (۱۲۰)

انتهای خبر/