وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ قَالُوا بَلْ نَتَّبِعُ مَا أَلْفَيْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا أَوَلَوْ كَانَ آبَاؤُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ شَيْئًا وَلَا يَهْتَدُونَ ﴿۱۷۰﴾

و هنگامی كه به آنها گفته شود از آنچه خدا نازل كرده است پيروی كنيد، مي‌‏گويند: بلكه ما از آنچه پدران خود را بر آن يافتيم پيرو مي‌‏نمائيم، آيا نه اين است كه پدران آنها چيزی نمی‌‏فهميدند و هدايت نيافتند؟! (۱۷۰)

وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا لَا يَسْمَعُ إِلَّا دُعَاءً وَنِدَاءً صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ ﴿۱۷۱﴾

مثال (تو) در دعوت كافران مثال كسی است كه (گوسفندان و حيوانات را برای نجات از چنگال خطر) صدا می‌‏زند، ولی آنها چيزی جز سر و صدا نمی‌‏شنوند (و حقيقت و مفهوم گفتار او را درك نمی‌كنند) اين كافران (در حقيقت) كر و لال و نابينا هستند و لذا چيزی نمي‏فهمند! (۱۷۱)

 يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَاشْكُرُوا لِلَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿۱۷۲﴾

ای افراد با ايمان از نعمت‌های پاكيزه‏‌ای كه به شما روزی داده‏‌ايم بخوريد و شكر خدا را بجا آوريد اگر او را پرستش ميی‌كنيد. (۱۷۲)

 إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿۱۷۳﴾

خداوند تنها (گوشت) مردار و خون و گوشت خوك، و آنچه نام غير خدا به هنگام ذبح بر آن گفته شود، حرام كرده است (ولی) آن كس كه مجبور شود (در موقع ضرورت برای حفظ جان خود از آن بخورد در صورتی كه ستمگر و متجاوز نباشد گناهی بر او نيست، خداوند بخشنده و مهربان است. (۱۷۳)

 إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۱۷۴﴾

كسانی كه كتمان می‌كنند آنچه را خدا از كتاب نازل كرده و آنرا به بهای كمی می‌فروشند، آنها جز آتش چيزی نميی‌خورند (و هدايا و اموالی كه از اين رهگذر به دست ميی‌آورند در حقيقت آتش سوزانی است) و خداوند روز قيامت با آنها سخن نمی‌‏گويد، و آنها را پاكيزه نمی‌كند، و برای آنها عذاب دردناكی است. (۱۷۴)

أُولَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَا أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ ﴿۱۷۵﴾

اينها همان‌ها هستند كه گمراهی را با هدايت، و عذاب را با آمرزش مبادله كرده‏ اند راستی چقدر در برابر عذاب خداوند بی‌اعتنا و خونسردند! (۱۷۵)

 ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ نَزَّلَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِي الْكِتَابِ لَفِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ ﴿۱۷۶﴾

اينها بخاطر آن است كه خداوند كتاب (آسمانی) را به حق (و تؤام با نشانه‏‌ها و دلائل روشن) نازل كرده، و آنها كه در آن اختلاف ميی‌كنند (و با كتمان و تحريف اختلاف به وجود آورند) در شكاف (و پراكندگی) عميقی قرار دارند. (۱۷۶)

پیام‌ها:

۱. تعصباتِ نژادى و قبيله‌اى، از زمينه‌هاى نپذيرفتن حق است.

۲. ارزش چشم و گوش و زبان، به آن است كه مقدمه‌ تعقل باشد، وگرنه حيوانات نيز چشم و گوش دارند.

۳. در مكتب اسلام، ماديات مقدمه‌ معنويات است. «كُلُوا»، «وَ اشْكُرُوا»، «تَعْبُدُونَ»

۴. اضطرارى حكم را تغيير مى‌دهد كه به انسان تحميل شده باشد، نه آنكه انسان خود را مضطر كند. كلمه «اضْطُرَّ» مجهول آمده است، نه معلوم.

۵. قانون‌گذاران بايد شرايط ويژه را به هنگام وضع قانون در نظر بگيرند. از شرايط اضطرارى، سوء استفاده نكنيد.

۶. دنياگرايى، بزرگترين خطر براى علما و دانشمندان است. ( اینکه گفته می‌شود مرجع تقلید حریص به مال دنیا نباشد از همین جهت است)

انتهای خبر/