وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۱۲۷﴾

و (یاد کنید) زمانی که ابراهیم و اسماعیل پایه های خانه کعبه را بالا می‌بردند (و به پیشگاه حق می‌گفتند:) پروردگارا! (این عمل را) از ما بپذیر که تو شنوا و دانایی، (۱۲۷)

رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿۱۲۸﴾

پروردگارا! ما را (با همه وجود) تسلیم خود قرار ده، و نیز از دودمان ما امتی که تسلیم تو باشند پدید آر، و راه و رسم عبادتمان را به ما نشان ده، و توبه ما را بپذیر، که تو بسیار توبه‌پذیر و مهربانی، (۱۲۸)

رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۱۲۹﴾

پروردگارا! در میان آنان پیامبری از خودشان برانگیز، که آیات تو را بر آنان بخواند، و آنان را کتاب و حکمت بیاموزد، و (از آلودگی های ظاهری و باطنی) پاکشان کند؛ زیرا تو توانای شکست ناپذیر و حکیمی. (۱۲۹)

وَمَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ ﴿۱۳۰﴾

وکیست که از آیین ابراهیم روی گردان شود، جز کسی که (خود را خوار و بی‌ارزش کند و) خویش را به نادانی و سبک مغزی زند؟ یقیناً ما ابراهیم را در دنیا (به امامت و رسالت) برگزیدیم، و قطعاً در آخرت از شایستگان است. (۱۳۰)

إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۳۱﴾

(و یاد کنید) هنگامی که پروردگارش به او فرمود: تسلیم باش. گفت: به پروردگار جهانیان تسلیم شدم. (۱۳۱)

وَوَصَّى بِهَا إِبْرَاهِيمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَا بَنِيَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ﴿۱۳۲﴾

و ابراهیم و یعقوب پسران‌شان را به آیین اسلام سفارش کردند که ای پسران من! یقیناً خدا این دین را برای شما برگزیده، پس شما باید جز در حالی که مسلمان باشید، نمیرید. (۱۳۲)

أَمْ كُنْتُمْ شُهَدَاءَ إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِيهِ مَا تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِي قَالُوا نَعْبُدُ إِلَهَكَ وَإِلَهَ آبَائِكَ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ إِلَهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿۱۳۳﴾

آیا شما (یهودیان که ادعا می‌کنید یعقوب پسرانش را به آیین شما سفارش کرد) هنگامی که یعقوب را مرگ در رسید (کنار بستر او) حاضر بودید؟ (یقیناً حاضر نبودید) آن‌گاه که به پسران خود گفت: پس از من چه چیزی را می‌پرستید؟ گفتند: خدای تو و خدای پدرانت ابراهیم و اسماعیل و اسحاق را که خدای یگانه است می‌پرستیم، و ما تسلیم اوییم. (۱۳۳)

تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُمْ مَا كَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۳۴﴾

آنان گروهی بودند که درگذشتند، آنچه (از طاعت و معصیت) به دست آوردند مربوط به خود آنان است، و آنچه شما به دست آوردید مربوط به خود شماست؛ و شما در برابر آنچه آنان انجام می دادند، مسئول نیستید. (۱۳۴)

پیام‌ها:

۱. كار مهم نيست، قبول شدن آن اهميت دارد. حتّى اگر كعبه بسازيم، ولى مورد قبول خدا قرار نگيرد، ارزش ندارد. «رَبَّنا تَقَبَّلْ»

۲. كارهاى خود را در برابر عظمت خداوند، قابل ذكر ندانيم. حضرت ابراهيم نامى از كار و بنايى خود نبرد و فقط گفت: «رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا»

۳. راه و روش بندگى را بايد از خدا آموخت و گر نه انسان گرفتار انواع خرافات و انحرافات مى‌شود. «أَرِنا مَناسِكَنا»

۴. تا روح تسليم نباشد، بيان احكام سودى نخواهد داشت. در اينجا ابراهيم (عليه السلام) ابتدا از خداوند روح تسليم تقاضا مى‌كند، سپس راه و روش عبادت و بندگى را مى‌خواهد. «وَ اجْعَلْنا مُسْلِمَيْنِ لَكَ»

۵. نياز به رهبر آسمانى، از اساسى‌ترين نيازهاى جامعه بشرى است. بالا بردن ديوارهاى كعبه بدون حضور رهبر معصوم و الهى، بتخانه‌اى بيش از آب درنمى‌آيد.

۶. مقامات و الطاف الهى، بدون دليل به كسى واگذار نمى‌شود. اگر خداوند ابراهيم را برمى‌گزيند، به خاطر روحيه‌ى تسليم پذيرى او در برابر خداست.

۷. در فكر سلامت عقيده و ايمان نسل و فرزندان خود باشيم و در وصاياى خود تنها به جنبه‌هاى مادّى اكتفاء نكنيم.«وَصَّى» «فَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ»

۸. حسن عاقبت و مسلمان مردن مهم است.  «فَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ»

۹. نسبت خويشاوندى، در قيامت كارساز نيست. «لَها ما كَسَبَتْ وَ لَكُمْ ما كَسَبْتُمْ»

انتهای خبر/