بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

 به نام خداوند بخشنده مهربان

الم ﴿۱﴾

 الف، لام، میم«۱»

ذَٰلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ فِیهِ هُدًی لِلْمُتَّقِینَ ﴿۲﴾

در [وحی بودنِ] این کتابِ [باعظمت] هیچ تردیدی نیست، [همه ی آیاتش] راهنمای پرهیزکاران [به سوی سعادت دنیا و آخرت] است«۲»

الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ﴿۳﴾

آنان که غیب را باور دارند، و نماز را [با شرایط ویژه اش] می خوانند، و از هر نعمت [مادی و معنوی] که روزی آنان کرده‌ایم [در راه خدا] هزینه می کنند«۳»

وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِکَ وَبِالْآخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ ﴿۴﴾

و به آن چه بر تو و به آن چه پیش از تو نازل شده ایمان دارند، و اینان هستند که به آخرت یقین دارند.«۴»

أُولَٰئِکَ عَلَىٰ هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ ۖ وَ أُولَٰئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

 آنانند که از سوی پروردگارشان بر [راهِ] هدایت اند و آنانند که رستگارند.

نکته‌ها

الم (۱)

درباره‏ حروف مقطّعه، اقوال مختلفى گفته شده است، از جمله:

۱. قرآن، معجزه‏ الهى از همين حروف الفبا تأليف يافته كه در اختيار همه است، اگر مى‏ توانيد شما نيز از اين حروف، كلام معجزه‏ آميز بياوريد.

۲. اين حروف، از اسرار بين خداوند و پيامبر است و مطابق بعضى روايات رموزى است كه كسى جز خداوند نمى‏‌داند.

ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدىً لِلْمُتَّقِينَ (۲)

 «لا رَيْبَ فِيهِ» يعنى در اينكه قرآن از سوى خداست، شكّى نيست. زيرا مطالب آن به گونه ‏اى است كه جايى براى اين شكّ و ترديد باقى نمى‏ گذارد و اگر شكّى در كار باشد، بخاطر سوء ظن و روحيّه لجاجت افراد است.

هدف قرآن، هدايت مردم است و اگر به مسائلى از قبيل خلقتِ آسمان‏ها و زمين و گياهان و حيوانات و «اشاره كرده به خاطر آن است كه توجّه مردم به آنها، موجب توجّه به علم و قدرت و حكمت خداوند گردد.

 در قرآن به موضوعات طبيعى، كيهانى، تاريخى، فلسفى، سياسى و صنعتى اشاراتى شده، ولى هدف اصلى هدايت است.

قرآن وسيله هدايت همه مردم است «هُدىً لِلنَّاسِ» همانند خورشيد بر همه مى‏ تابد، ولى تنها كسانى از آن بهره می‌جويند كه فطرتِ پاك داشته و در برابر حقّ خاضع باشند «هُدىً لِلْمُتَّقِينَ » هم چنان كه نور خورشيد، تنها از شيشه‏ تميز عبور مى‏‌کند، نه از خشت و گِل. لذا فاسقان، ظالمان، كافران، دل‏مردگان، مسرفان و تكذيب كنندگان از هدايت قرآن بهره‌مند نمى‏‌شوند.

الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ (۳)

قرآن، هستى را به دو بخش تقسيم می‌‏کند: عالم غيب و عالم شهود. متّقين به كلّ هستى ايمان دارند، ولى ديگران تنها آنچه را قبول مى‏‌كنند كه برايشان محسوس باشد. حتّى توقّع دارند كه خدا را با چشم ببينند و چون نمى‏‌بينند، نمى‏‌خواهند به او ايمان آورند. چنان كه برخى به حضرت موسى گفتند: «لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً»

۱. ايمان، از عمل جدا نيست. در كنار ايمان به غيب، وظايف و تكاليف عملى مؤمن بازگو شده است. «يُؤْمِنُونَ» «يُقِيمُونَ» «يُنْفِقُونَ»

۲.انفاق بايد از مال حلال باشد، چون خداوند رزق هر كس را از حلال مقدّر مى‏‌كند.

۳. اگر باور كنيم كه همه نعمت‌‏ها از خداست، بهتر مى‌‏توانيم قسمتى از آن را انفاق كنيم.

وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ (۴)

۱. ايمان به تمام انبيا و كتب آسمانى، لازم است. زيرا همه آنان يك هدف را دنبال مى‏‌كنند

أُولئِكَ عَلى‏ هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (۵)

تنها آنان از جانب پروردگارشان بر هدايت‌اند و آنان همان رستگاران هستند.

انتهای خبر/